Στην Ελλάδα αγαπάμε το Κράτος μας. Λατρεύουμε το Δημόσιο. Όλοι οι Έλληνες μεγάλωσαν με το όνειρο του διορισμού: "για να έχεις ένα σίγουρο μισθό, παιδί μου", μας έλεγαν οι μανάδες μας. Κάποιοι από εμάς, είτε από επιλογή είτε επειδή δεν διοριστήκαμε, ανοίξαμε δική μας μπίζνα. Και το παλεύουμε μέρα και νύχτα. Πολλά λένε τα Κόμματα για το "τί πρέπει να γίνει" ώστε να αρχίσει η Ανάπτυξη. Αν ρωτούσαν κι εμάς, τους Επιχειρηματίες, θα τους λέγαμε πολύ λιγότερα πράγματα. Τα συμπύκνωσα όλα στο παρακάτω ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ.
1. "ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ". Ο Επιχειρηματίας δουλεύει για το κέρδος. Δεν είναι παράνομο αυτό, ούτε λαμογιά, ούτε ανήθικο. Βλέπει μια ανάγκη που μπορεί να καλύψει, και στήνει τη μπίζνα του με στόχο ΟΧΙ να κλέψει, να φεσώσει, ή να κοροϊδέψει, αλλά να βγάλει ένα κέρδος ικανό που θα δικαιολογεί τα ατελείωτα ξενύχτια, τις αγωνίες, τη σκληρή δουλειά, την αβεβαιότητα, την εξυπνάδα του, τις ικανότητές του, το μέγεθος της επιχειρηματικής ευκαιρίας που εντόπισε έγκαιρα. Το κέρδος ΔΕΝ είναι κλεμένα λεφτά, είναι λεφτά (=πλούτος) που ΔΕΝ υπήρχε από πριν και δημιουργήθηκε επειδή ο Επιχειρηματίας είδε μια ανάγκη, πήρε ένα ρίσκο, δούλεψε σκληρά και δημιουργικά.
2. "ΥΠΑΓΕ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ, Κε ΕΦΟΡΙΑΚΕ". Εχθρός της επιχειρηματικότητας είναι η υπερβολική φορολόγηση. Προσοχή: βεβαίως πρέπει να φορολογηθεί ο παραγόμενος πλούτος, επειδή παρήχθη όχι σε κενό αέρος αλλά σε μια οργανωμένη κοινωνία, με δομές και διαδικασίες. ΑΛΛΑ να ΜΗΝ υπερ-φορολογηθεί. Ποιά είναι τα όρια της υπερ-φορολόγησης? Δεν υπάρχει ΜΙΑ απάντηση. Συνήθως την απάντηση τη δίνει η ζωή: ΑΝ ξεπεράσεις τα όρια, σκοτώνεις την επιχειρηματικότητα, και η παραγωγή πλούτου καταρρέει. Και μήν ξεχνάμε: ακόμα και η φοροδιαφυγή, είναι λεφτά που (έμμεσα) επιστρέφουν στην κοινωνία που τα γέννησε: τα αδήλωτα κέρδη θα δημιουργήσουν νέες επενδύσεις, θα ανοίξουν νέες δουλειές, θα μπουν σε μια Τράπεζα οπότε θα βοηθήσουν άλλους επιχειρηματίες να ανοίξουν τη δική τους δουλειά ή άλλους συμπολίτες μας να πάρουν δάνειο για ν'αγοράσουν ένα σπίτι, θα καταναλωθούν στην αγορά οπότε θα δημιουργήσουν νέα ζήτηση. Τα κέρδη του ο Επιχειρηματίας δεν τα στοιβάζει στη θρυλική "πισίνα του Σκρουτζ μακ Ντακ": ξαναγυρίζουν στην Οικονομία, και επιφέρουν πολλαπλασιαστικό όφελος. Γι'αυτό, το Κράτος οφείλει να κρατήσει ΧΑΜΗΛΑ τα δικά του κόστη, ώστε να ΜΗΝ βάζει χέρι στα κέρδη του επιχειρηματία και να μην τον κυνηγάει για να εισπράξει όσα του λείπουν.
3. "Ή ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ, Ή ΘΑ ΤΟΝ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ". Ο Αννίβας (που το είχε πρωτοπεί αυτό) ήξερε τί έλεγε: ήταν οι στρατιές του που άνοιξαν δρόμο μέσα από τις χιονισμένες Άλπεις και "προσγειώθηκαν" στη Ρώμη από εκεί που κανείς δεν τους περίμενε. ΑΥΤΟ κάνει και ο Επιχειρηματίας: ανοίγει νέους δρόμους. Εκεί όπου οι άλλοι βλέπουν μπροστά τους ζούγλα, ο Επιχειρηματίας βλέπει μονοπάτια, ανοίγματα, ξέφωτα, και στο βάθος βλέπει την ανοιχτή θάλασσα. Είναι μια περίεργη ικανότητα, που είναι δύσκολο να μαθευτεί: συνήθως είτε την έχεις είτε δεν την έχεις. Τί δηλαδή: να "μυρίζεσαι" την αγορά, να αντιλαμβάνεσαι τις νέες (ή υπάρχουσες) ανάγκες, να βρίσκεις έναν τρόπο να τις ικανοποιήσεις ΚΕΡΔΟΦΟΡΑ, να μή δειλιάζεις μπροστά στα εμπόδια αλλά να βρίσκεις τρόπους να τα ξεπερνάς ή να τα ισοπεδώνεις. Οι Επιχειρηματίες μοιάζουμε λίγο με τους πρωτοπόρους της Άγριας Δύσης, σε αναζήτηση χρυσού ή νέων ευκαιριών. Διασχίζουμε σύνορα εκεί όπου οι άλλοι βλεπουν "το τέλος του κόσμου", ανατινάζουμε εμπόδια εκεί όπου οι άλλοι βλέπουν αμετακίνητα βουνά, παίρνουμε κόσμο με το μέρος μας, εκεί όπου οι άλλοι μένουν μόνοι, και για να τα καταφέρουμε είμαστε διατεθειμένοι να δουλέψουμε 10 φορές πιο σκληρά από τον μέσο άνθρωπο. ΟΜΩΣ: όσο λιγότερα άχρηστα εμπόδια βάζει στο δρόμο μας το Κράτος και η Διοίκηση, τόσο περισσότερη ενέργεια θα μας μείνει για να αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά εμπόδια της αγοράς. Οπότε: ξηλώστε τους άπειρους και άχρηστους νόμους, διατάξεις, υπουργικές αποφάσεις, εγκυκλίους που δυσκολεύουν τη ζωή μας: φορολογικά, γραφειοκρατικά, αντι-μονοπωλιακά (που συνήθως ευνοούν "κάποιους"), αγορανομικά, δημοτικά, νομικά! Κρατήστε ελάχιστους κανόνες fair-play, κρατήστε τους σταθερούς για πάντα, και αφήστε μας να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα από όλους: να παράγουμε πλούτο.
4. "ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ". Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ο επιτυχημένος Επιχειρηματίας είναι γεμάτος αγάπη: για τους Πελάτες του, που θέλει να τους έχει ικανοποιημένους (ώστε να μην του φύγουν), για τους υπαλλήλους του, που θέλει να τους έχει χαρούμενους για να είναι παραγωγικοί, για το αντικείμενο της μπίζνας του, που το σκέφτεται συνέχεια και τον κρατάει ξάγρυπνο το βράδυ, για την Πατρίδα του, που θέλει να είναι υγιής ώστε να τον αφήνει να δουλέψει, για την οικογένειά του, που είναι το λιμάνι του στην καταιγίδα, για τον άλλο Επιχειρηματία/Συνεργάτη/Ανταγωνιστή, επειδή ξέρει τί λούκι τραβάει. Ό,τι κάνει, το κάνει με πολλή αγάπη. Όταν όμως η κοινωνία έχει τον Επιχειρηματία "απέναντι", ή τον θεωρεί εκ προοιμίου λαμόγιο ή απατεώνα (υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά τους βρίσκει κανείς σε όλες τις δουλειές, όχι μόνο στην επιχειρηματικότητα) τόσο ο Επιχειρηματίας θα αντιδρά, θα υποψιάζεται τους πάντες και τα πάντα, θα βρίσκει τρόπους να κρύψει τη δουλειά του, θα κάνει τον "κακό" επειδή η κοινωνία τον θεωρεί "κακό". Η αντίδραση αυτή επιτείνεται λόγω της οικονομικής ανασφάλειας: ο Επιχειρηματίας δεν έχει σίγουρα έσοδα, ούτε σταθερό μισθό στο τέλος του μήνα. Αν η κοινωνία μας θέλει να είναι πλούσια, πρέπει να απενοχοποιήσει την επιχειρηματικότητα. Είναι θέμα Παιδείας. Στα σχολεία, εκτός από Μαθηματικά, Φυσική, Αρχαία και Γεωγραφία, ΠΡΕΠΕΙ να διδάσκεται ΚΑΙ η Επιχειρηματικότητα (όχι απλά τα οικονομικά, αλλά η επιχειρηματικότητα)
5. "ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ". Η επιχειρηματικότητα είναι η κορωνίδα της οικονομικής Δημιουργίας. Ο Επιχειρηματίας δημιουργεί. Του αρέσει να φτιάχνει νέα προϊόντα, να βρίσκει νέες αγορές, να στήνει νέες μπίζνες, να ικανοποιεί τους πελάτες του με νέους τρόπους, να βοηθάει στην ανακάλυψη νέων ιδεών, να δημιουργεί νέες σχέσεις. Για να μπορέσει να είναι δημιουργικός, πρέπει να αφήσει το μυαλό του να ονειρευτεί. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να μπορεί να ξεκολήσει από την καθημερινή μέριμνα της επιβίωσης. Του φόβου για το αύριο που προέρχεται από την Κρατική αβεβαιότητα. Του φόβου για τον Εφοριακό που μπορεί, στα καλά καθούμενα, να του ρίξει ένα αδικαιολόγητο πρόστιμο. Του φόβου για το άν θα έχουμε δραχμή ή ευρώ. Του φόβου για τον υπουργό Οικονομικών που μπορεί να επιβάλει νέους και εξοντωτικούς φόρους για να καλύψει τα ελλείματα ή τα δάνεια που κάποιος προκάτοχός του υπουργός δημιούργησε με στόχο να μοιράσει λεφτά και διορισμούς στο λαό ώστε να επανεκλεγεί το Κόμμα του. Του φόβου ότι μπορεί μια ολόκληρη αγορά να παγώσει, όχι επειδή δεν υπάρχει πια η ανάγκη για το προϊόν αλλά επειδή ο κόσμος δεν έχει πλέον λεφτά να το αγοράσει. Του φόβου της ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ. Εκμηδένισε ΑΥΤΟΝ το φόβο, και δες τον Επιχειρηματία να δημιουργεί με τρόπους εκπληκτικούς.
Θα μείνω εδώ. Πολλά άλλα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε.
Αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο: οι Επιχειρηματίες είμαστε το δημιουργικό, εργατικό και ρισκαδόρικο τμήμα της κοινωνίας, αγκαλιάστε μας, και θα κερδίσουμε ΟΛΟΙ.
