Είχες μια καλή ιδέα, και χρειάστηκε να φτιάξεις μια ομάδα για να την υλοποιήσεις. Τα είχες σκεφτεί όλα από την αρχή: τί θέλεις να πετύχετε, ποιά θα είναι τα βήματα, σε ποιά χρονοδιαγράμματα πρέπει να προσαρμοστείτε. Ενθουσιάστηκες, μάζεψες την ομάδα και ξεκινήσατε. Δύο βδομάδες μετά, η ομάδα ολοκλήρωσε το έργο της. Το αποτέλεσμα: πλήρης αποτυχία!
Τί ΕΦΤΑΙΞΕ ?
Είμαι σίγουρος ότι είχες γαλουχηθεί κι εσύ από τα αμερικάνικα βιβλία μάνατζμεντ, για συμμετοχική διοίκηση, διανομή ρόλων κ υπευθυνοτήτων, ανάθεση και εμπιστοσύνη στα μέλη της ομάδας, διαχείριση βάσει στόχων. Όλα ακούγονταν τόσο (μα τόσο) ωραία, απελευθερωμένα, δημοκρατικά, και new age. Θα ήσουν, επιτέλους, ένα μοντέρνο αφεντικό, και η ομάδα σου θα δούλευε σαν καλοκουρδισμένο ρολόϊ, ενώ θα διασκέδαζε αφάνταστα σε όλη τη διαδρομή...
Η αποτυχία σε ταρακούνησε: τα βιβλία μάνατζμεντ δεν σε είχαν προετοιμάσει.
Πριν ξανανοίξεις τα ίδια βιβλία, άκουσε ένα μικρό μυστικό που θα σου πω: τα έκανες μούσκεμα επειδή προσπάθησες να εφαρμόσεις αμερικάνικες ιδέες, σε έλληνες εργαζόμενους, με αμερικάνικο τρόπο.
Τί εννοώ: υπολόγιζες ότι, από τη στιγμή που τα μέλη της ομάδας έδειχναν ενθουσιασμένα και είχαν "οικειοποιηθεί" τους ρόλους τους, όλα μετά θα δούλευαν ομαλά χωρίς να κάνεις "μικρο-μάνατζμεντ", δηλαδή χωρίς να παρακολουθείς σε λεπτομέρεια την πορεία υλοποίησης του έργου. ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ.
Ο έλληνας εργαζόμενος έχει ανάγκη να γνωρίζει ότι ο αρχηγός της ομάδας (εσύ) έχει συνεχή γνώση της υλοποίησης του έργου σε μεγάλο βαθμό λεπτομέρειας, και παρακολουθεί από κοντά τις ενέργειες που γίνονται, και τα επιμέρους αποτελέσματα. Σε διαφορετική περίπτωση, συμβαίνει το εξής: κάποιες ενδιάμεσες ενέργειες δεν είναι αποτελεσματικές, ενώ το άτομο που είναι υπεύθυνο γι'αυτές κρύβεται πίσω από κάποια λογικοφανή δικαιολογία (π.χ. σύγκρουση αρμοδιοτήτων, ή εξωτερικοί παράγοντες) και ΔΕΝ κάνει καμία διορθωτική κίνηση. Ως συνέπεια, όλα τα υπόλοιπα βήματα του έργου καταρρέουν, και η ομάδα αποτυγχάνει.
Από εδώ κι έπειτα, κάνε μου μια χάρη: ΞΕΧΝΑ το συμμετοχικό μάνατζμεντ και ΒΟΥΤΑ ΒΑΘΙΑ μέσα στο παιχνίδι:
να ξέρεις επακριβώς ποιός κάνει τί και πότε
να παρακολουθείς σε λεπτομέρεια αν το έφερε εις πέρας, και αν όχι, να μή φοβηθείς να του ρίξεις μπινελίκι, και να κάνεις τη διορθωτική κίνηση έγκαιρα
σε όποιον τα καταφέρνει, να μην τσιγκουνεύεσαι τα "μπράβο"
σε θέματα ενδο-ομαδικής συνεργασίας ή συνεργασίας με τρίτους (εκεί, δηλαδή, όπου εμφανίζονται τα περισσότερα προβλήματα) να παρακολουθείς από κοντά τις εξελίξεις και να δίνεις λύσεις άμεσα όταν τα πράγματα κολήσουν.
Με λίγα λόγια: χωρίς "μικρο-μάνατζμεντ" προετοιμάσου για πολλές αποτυχίες. Όλοι οι "γκουρού" που σε συμβουλεύουν να μην μικρο-μανατζάρεις, απλά δεν ξέρουν τί τους γίνεται. Ο έλληνας εργαζόμενος έχει ανάγκη να αισθάνεται την "καυτή ανάσα του αφεντικού του από πάνω του", αλλά ταυτόχρονα θέλει και κάποιο χώρο για πρωτοβουλίες. Το ποσοστό είναι 80-20 υπέρ της "καυτής ανάσας".
Το "πολίτευμα" της ομάδας είναι η "συμμετοχική δικτατορία": ακούς τους πάντες, και στο τέλος γίνεται αυτό που θα πεις ΕΣΥ. Μην διανοηθείς να βάλεις θέματα σε ψηφοφορία: θα έχεις χάσει το παιχνίδι.
Τώρα ξέρεις! Την επόμενη φορά, ΜΗΝ ξανακάνεις την ίδια πατάτα.
