Στην Ελλάδα των αντιθέσεων, ο τυπικός έλληνας Επιχειρηματίας αναζητάει "βολικά κλισέ" για να ταυτιστεί μαζί τους, "μύθους" για να πιστέψει, "ιδεατά πρότυπα" για να ακολουθήσει. Από την τάση αυτή, προέρχεται και το ερώτημα: "μπορώ να είμαι ΦΙΛΟΣ με τους Υπαλλήλους μου;"
Η απάντηση είναι κάθετη: ΟΧΙ ! Θες να μάθεις το γιατί;
Υπάρχουν 4 βασικοί λόγοι γιατί ΔΕΝ πρέπει να γίνεις φίλος με τους υπαλλήλους σου.
ΛΟΓΟΣ 1. Ο υπάλληλός σου ΔΕΝ σε θέλει για φίλο. Στον τομέα της φιλίας, έχει ήδη κάνει τις επιλογές του, και, όσο κι αν σε στεναχωρεί, ΕΣΥ δεν είσαι μια από αυτές. Με τον φίλο του θα μπινελικώσει το αφεντικό του, όχι επειδή έκανε κάποια μακακία, αλλά επειδή έτσι ξεδίνει από την πίεση της δουλειάς ή επειδή του αρέσει να αυτοδιαφημίζεται ότι "ξέρει καλύτερα" (δεν ξέρει την τύφλα του, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) πράγμα που δεν μπορεί να κάνει μαζί σου χωρίς να κινδυνεύει με απόλυση. Με τον φίλο του θα μιλήσει για τη γυναίκα του και τα χούγια της, πράγμα που δεν μπορεί να κάνει μαζί σου επειδή την επόμενη μέρα θα γίνει βούκινο στο γραφείο. Με τον φίλο του θα πάει για μπύρες, πράγμα που δεν μπορεί να κάνει μαζί σου επειδή φοβάται ότι θα του μιλάς με τις ώρες για "το νέο σου project" ενώ αυτός δεν θα μπορεί να σου μιλήσει για το "πόσο βαρετή είναι η δουλειά του". Με λίγα λόγια, ΔΕΝ μπορεί να ανοιχτεί μαζί σου.
ΛΟΓΟΣ 2. Ο υπάλληλός σου έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης από εσένα. ΓΙ'ΑΥΤΟ ακριβώς είναι υπάλληλος και όχι αφεντικό. Εσύ οραματίζεσαι "κορυφές", γουστάρεις το ρίσκο, θέλεις να έχεις τον έλεγχο, σκέφτεσαι τη μπίζνα σου 24 ώρες το 24ωρο, έχεις "στόχους" και ΟΧΙ "δουλειές", έχεις "τρόπο σκέψης" και όχι "μεθόδους", θέλεις να δημιουργήσεις. Αυτός, δεν γουστάρει να μοιραστεί μαζί σου "το όραμά σου", ούτε καταλαβαίνει τί σημαίνει "όραμα". Δεν είναι συνεταίρος σου, ούτε θα αντιληφθεί το λούκι που περνάς για να τα φέρεις βόλτα, ειδικά σε περίοδο κρίσης. Ο υπάλληλός σου θέλει, απλά, να κάνει τη δουλειά του (και, αν είναι ευσυνείδητος, να την κάνει καλά) και μετά "να τα κλείσει όλα" και να πάει στο σπιτάκι του, όπου τον περιμένει είτε η ζεστή του παντοφλίτσα είτε ένα βραδυνό ποτάκι. Θέλω να είσαι ειλικρινής: πότε οραματίστηκες τη "ζεστή παντοφλίτσα" ως την αξιόλογη κατάληξη μιας επιτυχημένης ημέρας στη μπίζνα σου;
ΛΟΓΟΣ 3. Ο υπάλληλός σου θέλει να είσαι ο "βράχος" το "λιμάνι", ο "καπετάνιος", που θα του πεί τί να κάνει, πώς θα το κάνει, θα διορθώσει τις πατάτες του, θα του συμπαρασταθεί στις αποτυχίες του, θα σχεδιάσει μαζί του το επαγγελματικό του μέλλον, θα τον εντάξει στην ομάδα, θα του δώσει στόχους συνδεδεμένους με deadlines κ μπόνους, θα του ρίξει μπινελίκια αν κάνει βλακείες, θα τον επαινέσει αν κινήθηκε αποτελεσματικά, και θα τον πληρώσει στο τέλος του μήνα. Ας αρχίσεις να πλασάρεσαι ως "ο φίλος του" δεν θα σε έχει σε υπόληψη. Με λίγα λόγια, ΑΝ θέλεις να είσαι "κάτι" για τον υπάλληλό σου, γίνε ο "μπαμπάς" του.
ΛΟΓΟΣ 4. Αν η μπίζνα σου δεν πάει όσο καλά υπολόγιζες, θα χρειαστεί να κάνεις απολύσεις. Μπορείς να απολύσεις το "φίλο" σου; Όχι. Οπότε, δεν μπορεί να είναι φίλος σου εξ'αρχής, και αυτό το ξέρει στο βάθος της καρδιάς του ο υπάλληλός σου: όταν τα πράγματα σφίξουν, και τα έσοδά σου μειώνονται, η απόλυση είναι αναπόφευκτη. Ο υπάλληλός σου θέλει να έχει την πολυτέλεια να σε μπινελικώσει άφοβα, όταν συμβεί αυτό.
ΜΗΝ ξεχνάς ποτέ ότι οι 10ετίες παγίωσης του "σοβιετικού" και "κρατικοδίαιτου" τρόπου σκέψης στην Ελλάδα (ακόμα και στον επιχειρηματικό κόσμο) έχουν αφήσει στερεότυπα: ο επιχειρηματίας στα μάτια του μέσου εργαζόμενου είναι "λαμόγιο" ή "μαφιόζος", ο ανταγωνιστής επιχειρηματίας στα μάτια του άλλου επιχειρηματία είναι "εχθρός προς εξόντωση", ο υπάλληλος στα μάτια του επιχειρηματία είναι "τεμπελχανάς και λουφαδόρος". ΑΥΤΑ τα στερεότυπα θα χρειαστούν πολλές 10ετίες για να ξεπεραστούν, ΑΝ ποτέ γίνει αυτό.
ΞΕΚΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ: αν θέλεις φίλους, αγόρασε ένα σκύλο...
